Als de keuze aan haar ligt

 

Ze blijft als aan de grond genageld staan als ineens het kwartje valt.

‘Die man,’ zegt ze hees tegen zichzelf, en ze krijgt een zwaar gevoel in haar keel. Slikkend en kuchend probeert ze normaal te ademen, maar die brok ligt als een kanonskogel in haar keel.

Een maand geleden stond ze heel tevreden te werken, toen haar bazin naast haar kwam staan.

‘Simone, wil je even laten zien hoe de robot werkt, dit is een nieuwe klant die geïnteresseerd is in onze werkzaamheden,’ en ze kijkt naar de man die naast haar staat. Simone knikt vriendelijk naar de man en met een glimlach opent ze het computerprogramma en activeert een nieuwe order. Nog geen drie seconden later begint een gevaarte zich snel tussen twee stellingen in te bewegen en stopt dan ergens in het midden. Een automatische arm pakt een bak die de robot in het midden van het gevaarte neerzet en rijdt dan snel terug. Als de bak dan, via een rollersysteem, bij haar werkbank aankomt, zegt de man verbaasd: ‘Dat ging wel heel snel!’ Glimlachend kijkt ze hem aan en schrikt dan als ze een twinkeling in zijn ogen ziet. Gauw kijkt ze haar bazin aan en vraagt: ‘Zal ik een grote order openen, dan kan meneer zie…’

Geen gemeneer alsjeblieft!’ zegt hij, haar onderbrekend, ‘mijn naam is Harold’ en hij steekt zijn hand uit. Simone trekt snel haar handschoen uit en stelt zich voor.

‘Ik denk dat de klant geen tijd heeft om nog meer van de robot te zien, we zijn nog maar net met de rondleiding begonnen,’ zegt Olivia, en ze doet een pas opzij.

‘Ik heb alle tijd en wil graag de robot aan het werk zien, vooral als die bestuurd wordt door zo’n mooie vrouw!’

 

Simone schrikt op als ze haar collega hoort zeggen: ‘Hé, ik vroeg je iets! Maar…, wat is er, je ziet zo wit?’

‘Ik heb een stevige bak koffie nodig, jij ook?’ zegt ze, en samen lopen ze naar de koffiehoek.

Terwijl ze in haar bekertje blaast, waar de dampende koffie op haar wacht, denkt ze weer aan die vleiende woorden van Harold. Hij had wel een half uur naast haar gestaan en vertelde veel over zichzelf, waardoor Simone zich erg ongemakkelijk voelde. Toen hij haar uiteindelijk vroeg om iets over zichzelf te vertellen zei ze direct, omdat ze niet meer dingen wilde horen over zijn privéleven: ‘Ik ben getrouwd en heb een tweeling van acht jaar oud.’ Ze keek hem voorzichtig aan en trok een verbaasd gezicht toen ze zag dat dàt hem niets deed.

‘Waar zit je met je gedachten?’ vraagt George, ‘Hebben je kinderen je wakker gehouden?’ Simone neemt een slokje koffie, dat direct in haar keel blijft hangen en ze begint spontaan te hoesten.

‘Nee, ik denk aan ons werk, ik maak me zorgen, jij niet?’

‘Ja, ik snap er ook niet veel van!’

‘Wij zijn de enige twee personen die in het systeem kunnen kijken, is jou niet iets opgevallen de laatste twee weken?’ George kijkt haar fronsend aan, ‘Hoe bedoel je?’

‘Ik zal het je vanmiddag laten zien als we alleen zijn, kom een half uurtje eerder terug van de lunch, dan worden we niet gestoord,’ zegt ze fluisterend, als ze ziet dat er een collega nadert. George geeft haar een knipoog en loopt dan weg.

Die knipoog doet haar maag geen goed, omdat ze weer aan Harold denkt en zijn stem weer hoort zeggen: ‘Ik loop een rondje door het bedrijf en kom dan terug om je gedag te zeggen, maar wacht even…,’ hij opende zijn colbertjasje en haalde zijn mobiel eruit, veegde wat over het scherm en voordat ze er erg in had, maakte hij een foto van haar.

‘Kijk, je staat er stralend op, met die mooie glimlach van je, zo kan ik dagelijks naar je kijken!’ en hij liet de pasgenomen foto aan haar zien. Toen stak hij z’n telefoon weer weg, gaf haar een hand en zei: Als ik de volgende keer kom, neem ik mijn andere camera mee, want ik wil heel veel foto’s van je maken!’ Hij gaf haar een vette knipoog en met een diepe zucht liep hij weg.

 

Simone had in haar auto gewacht totdat alle collega’s naar huis waren gegaan, en toen de laatste de deur wilde sluiten, rende ze snel haar auto uit.

‘Fred, wacht even, ik ben m’n tas vergeten!’ Haar collega hield de deur open en terwijl ze naar binnen stapte zei ze: ‘Ik sluit wel af, ga jij maar lunchen!’

‘Dank je kanjer!’ zei hij glimlachend, ‘Eet smakelijk!’ Terwijl haar collega wegloopt sluit ze de deur aan de binnenkant af en loopt nerveus naar de robot. Ze opent het programma en daar ziet ze het weer. ‘Maar waarom?’ fluistert ze zachtjes. ‘Twee bakken zijn geblokkeerd in het systeem, maar het alarm ging nooit af. Dat kan alleen als iemand het met opzet blokkeert.’ Maar wie dan, denkt ze, George…? Mijn bazin? Dat zijn de enige mensen die dat zouden kunnen doen. Aarzelend deblokkeert ze het systeem en geeft de robot een commando. Ze schrikt als na drie seconden het gevaarte plotseling in beweging komt en doorklinkt in de lange stille gang. Ademloos hoort ze de robot de twee bakken pakken en terugkomen. Als de bakken het rollersysteem activeren sluit ze haar ogen en opent deze pas als de bakken voor haar staan. Met trillende handen tilt ze de deksels eraf en kijkt dan vol ongeloof naar het geld dat er netjes opgestapeld in ligt.

Dan voelt ze een warme adem in haar nek en blijft roerloos staan. Starend naar het geld slikt ze een brok weg. Hopend dat het haar collega is, wil Simone zich omdraaien als ineens twee handen haar beetpakken en haar naar achteren trekken waardoor ze met haar rug tegen de vreemde aan komt te staan. Die slaat meteen de armen om haar heen en ze voelt hoe er teder in haar nek wordt gezoend. Voorzichtig kijkt ze omlaag en zet grote ogen op als ze het horloge herkent.

‘Je bent niet alleen heel mooi, maar ook erg slim!’ zegt Harold zachtjes in haar oor. Ze probeert zich te bewegen maar die armen houden haar nog steviger vast, waardoor haar rug volledig tegen zijn gespierde borst komt te staan, en haar kont tegen zijn lid drukt, dat ze voelt opzwellen.

‘Wat ben je van plan?’ vraagt Simone.

‘Jou liefhebben! antwoordt hij, terwijl hij aan haar oorlel likt. Kwaad draait Simone haar hoofd weg en schreeuwt: ‘Je weet dat ik getrouwd ben, ik wil jou niet!’

‘Liefje, je bent precies wat ik zoek, ik ben rijk en kan je alles geven en…’

‘Ik moet jou niet, hoor je mij!’ brult ze, hem onderbrekend. ‘Ook je verdomde geld wil ik niet! Maar van wie is dit geld hier? Van jou? Zeker gejat van mijn bazin?’ Lachend trekt hij haar nog dichter tegen zich aan, kust haar nek en zegt dan:

‘Dat geld hier is niet van mij, maar van je bazin!’ Van Olivia, denkt Simone, en ze vraagt verontwaardigd: ‘Als het van haar is, waarom staat het dan niet op haar bank?’

‘Omdat ze het niet wil delen met haar familie, die willen van het leven gaan genieten en het geld verbrassen aan onzinnige dingen. Olivia wil het beleggen, een zakcentje voor later.’

‘Hoe komt het dat jij dit alles weet?’

‘Omdat het geld van mij komt, ik heb het bedrijf gekocht,’ zegt hij kalm en kust haar weer in haar nek. Simone voelt zich slapjes worden en hij tilt haar op en brengt haar naar een stoel. Met een diepe zucht vraagt ze: ‘Waarom heb je het bedrijf gekocht?’

‘Dàt vertel ik je als je met me bent getrouwd.’ Ze wil opstaan, maar Harold dwingt haar weer te gaan zitten en legt drukkend zijn hand op haar schouder.

‘Ik ben getrouwd en ik hou van mijn man, ik wil jou niet, is dat duidelijk!’

‘Nu nog niet, maar ik ben er zeker van dat je van gedachten verandert als je man dood is.’ Harold gaat voor haar op zijn hurken zitten en legt z’n beide handen op haar bovenbenen.

‘Hoe bedoel je, dood?’ vraagt ze in paniek, en ze voelt niet dat zijn handen, al strelend, haar liesstreek inmiddels hebben bereikt. ‘Wat ben je van plan? Je gaat hem toch niet ver…, vermoorden?’ vraagt ze ineens heel angstig. De man zegt niets en kijkt haar, al strelend, glimlachend aan. Simone denkt aan haar man, die vanochtend is vertrokken om samen met zijn vriend een voetbalwedstrijd in het zuiden van het land te kijken.

‘Wat heb je gedaan?’ vraagt ze nu op een luide toon en graait in haar colbertjasje, op zoek naar haar mobiel.

‘Rustig maar,’ zegt hij, terwijl hij haar mobiel afpakt. ‘Ik zal hier zijn om je te troosten.’ Dan staat hij op, gaat naast haar staan, buigt zich voorover en zoent haar vol op de lippen. Met de tranen in haar ogen draait ze witheet haar gezicht weg en denkt ineens aan haar collega, die elk moment terug kan komen. Ik moet tijd winnen, bedenkt ze snel.

‘Wat wil je eigenlijk met het bedrijf doen?’ vraagt ze snerend.

‘Dat ligt aan jou, jij mag het zeggen! Of je verkoopt het bedrijf en iedereen verliest zijn baan, of ik word hier de baas, maar dan start ik met nieuw personeel, of Olivia blijft hier de baas, maar dan wel over nieuwe jonge mensen, want ik ontsla iedereen. Of…,’ hij gaat weer voor haar zitten en kijkt haar recht in de ogen aan. ‘Of je trouwt met mij en dan beslis jij over het bedrijf met het personeel dat nu hier werkt.’ Simone laat terneergeslagen haar schouders hangen. Ze is witheet op de man die voor haar zit, wat denkt hij wel niet, dat ik mijn man aan de kant zet voor hem? Ze denkt aan haar collega’s, met velen heeft ze een persoonlijke band, omdat ze een vertrouwenspersoon is binnen het bedrijf. Ze weet van hun problemen af op hun werk en in hun privéleven, en dat bepaalde collega’s het niet aan zullen kunnen om hun werk te verliezen. Ze sluit haar ogen en als ze na een tijdje zuchtend haar ogen opent, kijkt ze George en Fred aan, die voor haar zijn komen staan.

‘Oh, ik vind het zo erg voor je!’ zegt Fred, knielt naast haar neer en pakt haar hand. George kijkt haar aan en er rolt een traan over zijn wang. Niet-begrijpend kijkt Simone van de één naar de ander, als Harold ineens opstaat en zachtjes iets tegen George zegt.

‘Wat wil niet tot mij doordringen?’ vraagt ze angstig, als ze de woorden van Harold heeft gehoord.

‘Lieverd,’ begint Fred, en legt zijn arm op haar schouders. ‘Je man heeft een ongeluk gehad en is op weg naar het ziekenhuis overleden.’

Simone kijkt verschrik naar Harold, die achter haar collega staat.

‘Vanmiddag wordt er niet meer gewerkt, ik zal iedereen naar huis toe sturen, dan kunnen jullie Simone steunen in dit grote verdriet.’ zegt hij, en terwijl hij haar strak aankijkt zegt hij: ‘Misschien blijven we tot de begrafenis dicht, maar dat ligt aan Simone. Ik zal later vandaag nog wel even met haar praten.’ Simone heeft de boodschap begrepen en blijft hem roerloos aankijken, het woord moordenaar ligt op haar lippen, maar haar stem is verdoofd. Als Harold aanstalten maakt om weg te lopen, geeft hij haar nog snel een knipoog en stapt dan weg, met een tevreden glimlach op zijn gezicht, naar de twee blauwe bakken op de rollerband en stuurt deze weer met de robot weg. Hij klikt wat met de muis en loopt dan richting kantoor. Simone, die al die handelingen gezien heeft, kijkt naar George, die alleen maar oog voor haar heeft. Dan sluit ze haar ogen en begint heel hard te huilen.

 

 

Verdooft loopt Simone met haar familie achter de kist aan, gevolgd door al hun vrienden, collega's en bekenden.

Haar man was een zeer geliefd persoon, denkt ze, als de kist in de grond zakt en ze om zich heen kijkt. Simone pakt een zakdoek uit haar jaszak en terwijl ze haar neus snuit, voelt ze dat er iemand naar haar kijkt. Een gevoel dat, sinds Harold in haar leven is gekomen, steeds aanwezig is. Ze draait haar hoofd iets naar links en schrikt als Harold haar verliefd aankijkt. Snel draait ze haar hoofd weer weg en met diepe haatgevoelens zegt ze tegen zichzelf: 'Moordenaar, ik weet niet hoe, maar je zult er voor opdraaien!'

'Simone, is het goed dat ik ze meeneem?' Ze kijkt verschrikt op als haar moeder haar een arm geeft en met haar terugloopt naar de ontvangkamer.

'Hoe bedoel je?' zegt Simone toonloos.

'Ik zei tegen je, is het goed dat ik de kinderen meeneem naar ons huisje in Duitsland, dan kan jij op je gemak de dingen op een rijtje zetten. Ik begreep van Harold dat jullie een relatie hebben, maar dat jìj het nog even stil wil houden!' En haar moeder kijkt haar strak en niet-begrijpend aan.

Simone zucht diep, en laat haar hoofd hangen. In die drie dagen dat André opgebaard lag in het uitvaartcentrum, week Harold niet van haar zijde. Zelfs als ze naar de wc moest, was hij dichtbij en hield haar in de gaten. Ze had geprobeerd om haar moeder in vertrouwen te nemen, maar zelfs dat lukte niet. Harold was altijd in de buurt en verzon steeds een andere smoes. Iedereen dacht dat ze bij een familielid in huis was, maar in werkelijkheid sliep Simone thuis en Harold lag naast haar.

Een vreselijke rilling van walging loopt over haar lichaam, als ze aan die drie dagen denkt. Met haar ogen stijf dicht voelt ze Harold weer boven op haar komen liggen, nadat hij haar pyjama stuk had gescheurd en haar slipje uit had getrokken. Wild schoof hij met zijn been haar benen uit elkaar. Met zijn ene hand hield hij haar beide handen vast, en met zijn andere leidde hij zijn lid diep in haar.

Ze klemt haar elleboog nog dichter tegen zich aan, als ze hem weer hoort zeggen, terwijl hij langzaam in haar beweegt: 'Wat voel je lekker aan, ik wist wel dat je perfect zou zijn voor mij!'

Simone voelt ineens een misselijkheid opkomen en stopt abrupt, waardoor haar moeder haar weer aankijkt.

'Wat is er met je?' fluistert ze. 'Je ziet zo wit en je klemt zo hard met je arm dat mijn hand ervan slaapt!'

Geschrokken laat Simone haar moeder los, kijkt onopvallend in het rond en ziet dat George met Harold in gesprek is.

'Mam, het is  helemaal niet zoals je denkt dat het is. Harold is een moordenaar en het is zijn schuld dat André dood is. Geloof me asjeblieft, ga naar de politie en haal hulp!' zegt ze zachtjes, zonder haar mond te bewegen. Haar moeder kijkt haar niet-begrijpend aan.

'Je moet niet zo slecht over Harold praten, als André niet was overleden, zou je gaan scheiden, dat heeft hij mij zelf verteld.' Simone ziet de blik van afkeuring in haar ogen en zegt dan heel rustig: 'Harold heeft André vermoord en heeft mij verkracht, hij zet mij zo onder druk dat als ik niet met hem trouw, hij iedereen in het bedrijf ontsla...' Ze stopt plotseling als ze Harold ziet, die op nog geen meter van haar verwijderd is.

'Het is goed mam,' zegt ze hardop. 'Neem ze maar mee naar Duitsland, dan kan ik hier de dingen regelen. Wil jij de dokter dan nog even bellen over het receptje, waar ik het met je over had?' Ze kijkt haar moeder aan en geeft haar een bijna onzichtbare knipoog.

'Welk recept, voel je je niet goed? vraagt Harold, en slaat een arm om haar heen. Simone's lichaam verstijft, maar ze geeft niet toe.

'Mijn kinderen gaan met m'n ouders mee naar zuid Duitsland, ze hebben daar een huisje in het bos, maar allebei de kinderen hebben hooikoorts. De spray is op, dus ik vroeg of mijn moeder even wil bellen en het dan wil ophalen.'

'Leuk, een huisje in het Zwarte Woud!'

'Ja, we vertrekken morgenochtend vroeg.' zegt Simone's moeder, loopt dan snel weg en laat haar dochter alleen met Harold achter.

 

Simone zet haar koffiekopje op de tafel neer, gaat staan en schraapt dan luid haar keel, waardoor het geroezemoes in één keer stilvalt.

'Lieve mensen, ik wil iedereen bedanken dat jullie hier aanwezig waren, het was een grote steun voor mij. Ik wil vragen aan mijn collega's om over een uurtje op het werk te komen, in verband met een werkoverleg.' Simone ontwijkt het gezicht van Harold en probeert oogcontact met George te maken, maar ze ziet dat hij het niet begrijpt.

'Tot straks.' zegt ze toonloos, pakt haar tas en loopt weg. Ze heft haar hoofd iets omhoog, maar laat haar schouders weer hangen als ze hoort dat bekende voetstappen haar volgen. Als Harold de deur voor haar openhoudt, kijkt ze nog even snel achterom en ziet dat een groepje collega's met George staat te praten.

Ik hoop dat George mij begrepen heeft! denkt ze, en loopt dan naar de auto van Harold.

'Ik ben blij dat je een keuze hebt gemaakt, lieverd!' zegt Harold, als ze ingestapt zijn en hij kust haar blij op haar wang, maar Simone draait meteen haar gezicht weg en pakt haar gordel. Moordenaar! denkt ze, en ze zegt geen woord meer.

 

Harold sluit de deur van het bedrijf, loopt naar Simone toe en pakt haar stevig vast.

'Ik weet niet wat je van plan bent, maar onthoudt goed wat ik tegen je heb gezegd. Je weet de opties en als je probeert de waarheid te vertellen, kan ik je zeggen dat ik alles vast heb gelegd met camera's!' en hij lacht tevreden naar haar. 'Je moet weten dat ik erg goed ben in het plakken en knippen en ik kan je vertellen dat het een mooie film is geworden met jou in de hoofdrol! Ik denk niet dat de politie jou nog zal geloven!' en hij pakt haar hoofd vast en zoent haar liefjes op haar lippen. 'Kom, we gaan even naar kantoor, we hebben nog een klein uurtje voordat je collega's komen en ik heb zin in jou!' Simone kan zich niet bewegen, ze is witheet op de moordenaar die voor haar staat. Als ze dan ook geen voet verzet, tilt Harold haar op en neemt haar, zoenend op haar wang, mee.

 

 

Als Simone de wc-deur achter zich sluit en gaat zitten, rollen de tranen over haar gezicht. 'Ik haat je, moordenaar!' zegt ze heel zachtjes, en kwaad pakt ze een paar vellen wc-papier om haar neus te snuiten. Als ze het papier dubbelvouwt valt haar oog op een tekst die aan de achterkant geschreven staat.

'Hou vol, Ik heb je hint begrepen!' zegt ze zachtjes, als ze de tekst lees. Hoopvol leest ze verder, waardoor ze de verkrachting van daarnet even vergeet.

Ze verscheurt de stukjes wc-papier, trekt dan door en blijft kijken totdat alle snippers zijn verdwenen. Als ze haar handen wast kijkt ze naar zichzelf in de spiegel, en probeert zo triest mogelijk te kijken. George schreef dat er in de omkleedruimte een camera gericht stond op de wasbakken, maar niet in het toilet. Dat houdt in dat als je links aanhoudt je niet kan zien wie er binnenkomt.

Ze opent de deur en haalt diep adem, ze voelt zich opgelucht omdat ze er niet alleen voor staat, maar ze hoopt dat deze situatie niet zo lang meer zal duren.

Als ze naar de koffiehoek loopt, ziet ze dat iedereen al gearriveerd is, inclusief Harold, die vooraan staat en haar bij binnenkomst met zijn ogen had gevolgd, totdat ze bij de groep was.

Simone kijkt rond en zoekt de ogen van George, maar die is in gesprek met Fred. Haar maag draait even rond, wat als het Harold was en niet George die op het wc-papier had geschreven!

'Ik haat je, moordenaar!' mompelt ze zachtjes, en kijkt naar Olivia die tegenover haar staat.

'Lieve mensen,' begint ze, en het is ineens doodstil. Ze kijkt weer naar George, die nu ook aandachtig naar haar kijkt, en ze forceert een nepglimlach, in de hoop dat hij die hint begrijpt. Maar George reageert niet en verward zegt ze: 'Ha... Harold zal het één en ander ver... vertellen over het... het belang van het bedrijf.' Terneergeslagen stapt ze opzij en haar bazin komt naast haar staan en slaat een arm om haar heen.

'Welke keuze je ook maakt, ik sta aan jouw kant.' zegt Olivia zachtjes. Keuze, denkt ze, ik heb geen keuze, ik word gedwongen! en kwaad kijkt ze naar Harold, die vol zelfvertrouwen begint te praten.

'Ten eerste wil ik iedereen bedanken voor jullie steun aan Simone. Ze had die hard nodig, vooral omdat ze voor moeilijke keuzes staat.' Hij kijkt naar Simone en geeft haar een gemeende glimlach, waardoor ze nog woester wordt.

'Een maand geleden heb ik dit bedrijf, voor zeventig procent, overgenomen van Olivia Ganzenveer. Zij blijft verlopig de baas, totdat Simone heeft beslist welke rol zij gaat innemen in het bedrijf. Ik heb haar voorgesteld om de leiding te nemen over het hele bedrijf, maar de keuze ligt aan haar!' Hij kijkt haar nogmaals met een schuin hoofd aan, glimlacht liefjes en gaat dan verder: 'Wat voor- of nadelen kan hebben voor bepaalde mensen, maar ik ben er zeker van dat Simone de juiste keuze zal maken! Het één en ander heb ik besproken met Olivia en die zal jullie vertellen wat we nu gaan doen. Na haar gesprek kunnen jullie, als er iets niet duidelijk is, met mij een gesprek aangaan, ik zit in mijn kantoor. Aarzel niet om naar me toe te komen, ik sta altijd open voor nieuwe ideeën!' Terwijl hij wegloopt zegt hij: 'Morgen verwacht ik iedereen om zeven uur op het werk!' Simone kijkt op en ziet iedereen verbaasd naar haar kijken, ze wil de waarheid wel vertellen, maar weet dat er overal geheime camera's en microfoons hangen, dat had ze gelezen op het wc-papier. De tranen beginnen spontaan over haar wangen te rollen als haar collega's Fred en George naar haar toelopen. Fred slaat een arm om haar heen en fluistert: 'Het komt allemaal wel goed!' Haar hart maakt een sprongetje, waardoor ze weer wat hoop krijgt. Misschien heeft George het ook tegen hem verteld, denkt ze, en doen ze zo koel om geen argwaan te wekken bij Harold. Ze zucht diep, maar draait abrupt haar hoofd om naar Olivia, als ze haar hoort zeggen: 'Als Harold straks hier de baas is, verandert hij van strategie en is er geen plaats meer voor de meesten van jullie. Hetzelfde geldt voor mij, ondanks dat ik dertig procent van het bedrijf in handen heb. Hij zal jullie twee maandsalarissen meegeven en een getuigschrift. Als Simone hier de baas wordt mag zij beslissen hoe en met wie het bedrijf verder gaat." Het is doodstil en iedereen kijkt naar Simone. Fred laat abrupt Simone los, kijkt haar eerst verbijsterend aan en zegt dan: 'Die keuze is toch niet zo moeilijk?' Hij kijkt haar vragend aan. Simone is zo emotioneel van alles wat er gezegd is, dat de tranen over haar wangen rollen en ze niets kan zeggen.

'Betekent dit dat je geen baas wilt worden?' vraagt Harold, die ineens achter Simone's collega's staat.

Vuile, gemene moordenaar! ligt op haar lippen, en ze rent met haar hand op haar mond naar het toilet, omdat ze moet overgeven. Als ze de deur sluit van de toiletruimte hoort ze George nog net zeggen: 'Gun Simone nog even de tijd, haar hele leven staat op z'n kop in nog geen week tijd!' Dan opent ze snel de deur van de wc en laat zich spugend boven de pot op haar knieën vallen.

 

Het is zes uur in de ochtend als Simone het robotsysteem opstart. Ze had nauwelijks geslapen en dacht alleen maar aan de tekst op het wc-papier en de woorden van haar bazin; "Harold laat iedereen thuis!" Ze dwingt zichzelf om niet meer te huilen, want ze moet stappen ondernemen.

'Je begint vroeg!' zegt Harold, terwijl hij haar vasthoudt en in haar nek kust.

'Ik wil de achterstand inhalen van de afgelopen dagen, dus als je me met rust wil laten, ik heb nog veel te doen!' en ze stapt van hem weg.

'Als jij hier de baas wordt, hoef je nooit meer vroeg op, hoef je niet te werken en hoef...'

'Ik blijf gewoon werken!' onderbreekt ze hem vinnig.

'Dus dat betekent dat je mijn vrouw wordt?'

'Ja' mompelt ze zachtjes. 'Maar op mìjn voorwaarden!'

'Ik vind alles goed! Ik ga vandaag nog informeren wanneer we kunnen trouwen!' Harold loopt opgewonden naar haar toe, pakt haar beet en geeft haar een tedere zoen op haar mond.

'Ik hou van je!' roept hij haar vrolijk en opgelucht toe en loopt dan naar het kantoor.

Simone veegt met haar hand demonstratief de kus van haar lippen en zegt vol walging: 'Trouwen met jou, nooit! Vuile moordenaar!' Dan klikt ze kwaad het programma open en kijkt naar de grafieken van het bakkensysteem. Verbaasd kijkt ze goed naar de plek waar de twee bakken waren geblokkeerd. 'Ik dacht dat hij die twee bakken wel verstopt zou hebben! denkt ze. En ze controleert de twaalf stellingen nogmaals.

'Waar is nu de hint die George mij geschreven had?' mompelt ze zachtjes, terwijl ze zenuwachtig door alle stellingen klikt. 'Kijk in het systeem naar de opslag van de stellingen, als je het gelezen heb, wis het dan!' herhaalt ze nogmaals tegen zichzelf.

Dan, als ze zuchtend een pas achteruit doet, valt haar oog op de lege plekken, die blauw oplichten tussen de groene vakjes.

'Hebbes!' zegt ze opgewonden. Ze klikt op stelling nummer één en kijkt dan naar de lege plekken die een zin vormen.

"Ik-weet-wat-er-gaande-is-H- zet-je-onderdruk-hou-vol" leest ze, verbaasd, omdat ze dat gisteren ook al had gelezen op het wc-papier.

Misschien had ik moeten antwoorden, bedenkt ze ineens. Hij schreef over waar de camera's en microfoon zich bevinden, het computersysteem dat gekoppeld is met dat van Harold, en dat hij alles verdraait naar zijn hand. Zodat de schuld niet bij hem gezocht zou worden.

Snel activeert Simone het systeem, de robotten bewegen rap heen en weer en in twee minuten zijn alle lege plekken opgevuld met bakken. Er is niets meer te lezen. 'Wat nu?' zegt ze, en ze kijkt op haar horloge. Ik heb nog vijftien minuten en dan zullen mijn collega's hier zijn. Ze rommelt wat met een order en loopt dan trots maar met een kwaad gezicht naar de toilet, ze mag Harold niets laten merken.

In de wc pakt ze het wc-papier en schrijft met potlood voorzichtig op de achterkant. Zeg me wat ik moet doen, maar handel snel want ik sta op instorten. Dan rolt ze de vellen weer zorgvuldig op.

 

In de koffiehoek is het druk, maar niemand zegt iets.

'Goedemorgen allemaal,' zegt Simone medelijdend, ze weet dat ook zij slecht geslapen hebben. Maar niemand zegt iets tegen haar. Ze kijkt naar Fred en vraagt: 'Waar is George? Die had hier al moeten zijn?'

Fred haalt zijn schouders op en zegt niets.

'George komt vandaag niet werken, hij is ziek,' zegt Harold, die achter Simone is gaan staan.

Simone krijgt geen lucht en voelt zich draaierig worden en wankelt tegen Fred aan.

'Hé, kan je niet uitkijken!' roept hij geïrriteerd.

Knipperend met haar ogen krijg ze steun van Olivia, die een arm om haar heen slaat.

'Kom, je hebt frisse lucht nodig,' en ze neemt Simone mee naar buiten.

'Ik kan niet meer, ik...'

'Sst,' fluistert Olivia tegen haar. 'Niet praten!' en met haar ogen gebaart ze naar rechts, waar in de bloempot een kleine camera staat.

Simone haalt een paar keer diep adem en zegt dan luid: 'Ik heb mijn besluit genomen, ik zal iedereen inlichten, dan kunnen we weer normaal werken!'

'Dat is goed!' zegt Olivia, en beide vrouwen kijken elkaar begrijpend aan en lopen dan terug naar de werkplek.

De collega's van Simone zijn opgelucht en het is een geroezemoes op de werkvloer. Het nieuws dat Simone de baas wordt is in goede aarde gevallen bij hen, zelfs Fred was zo blij dat hij Simone optilde en rondjes  met haar danste.

'Ik ga George bellen,' roept hij, terwijl hij haar weer op de grond zet. 'Die zal meteen weer komen werken!' en hij loopt naar de telefoon.

Als iedereen weer aan het werk is, en Simone een kopje koffie drinkt, komt Harold naast haar staan.

'Gefeliciteerd baas!' zegt hij, en als hij haar wil kussen doet Simone een stap opzij.

'Niet hier, wij trouwen zoals jìj dat wilt, maar hier op de werkvloer hoeft niemand het te weten. Althans verlopig niet!'

'Zoals je wilt! Maar vanavond ga ik je lekker verwennen, mijn vrouw zal niets tekort komen!' en hij loopt met een glinstering in zijn ogen weg.

Als Simone even bij de robot wegloopt ziet ze dat George achter de pc staat.

Haar hart maakt een sprongetje en ze hoopt dat hij de boodschap heeft gezien.

'Hé George, hoe gaat het met je, ben je weer wat opgeknapt?' en ze kijkt naar de pc. Teleurgesteld ziet ze het systeem op een ander programma staan.

George kijkt haar aan, maar zegt niets. Simone weet met de situatie geen raad en loopt ontdaan terug naar haar werkplek. 'Ik snap er niets meer van!' zegt ze tegen zichzelf, en ze geeft de robot een commando waardoor die meteen begint te werken.

Wanneer Simone ziet dat George terugkomt van de wc, gaat ook zij naar het toilet. Ze sluit de deur achter zich en kijkt meteen naar de wc-rol, die ze een stukje afrolt.

'Niets, er staat niets geschreven!' zegt ze kwaad en ze smijt de rol in de prullenmand. Maar als ze weg wil lopen valt haar op dat de rol scheef is opgerold. Met trillende handen trekt ze het kartonnen rolletje weg en begint te lezen aan het eind van het papier.

"Ga naar Harold, hou hem lang genoeg bezig totdat je een seintje krijgt, hulp is onderweg. Hou vol!"

'Oké, vuile moordenaar, ik zal het spelletje met je meespelen!' zegt ze geniepig en loopt dan met opgeheven hoofd naar het kantoor.

'Luister eens Harold,' begint ze kwaad, als ze de deur wild opent. Harold hangt abrupt de telefoon op en haast zich naar haar toe.

'Ik heb zin in je, kom gauw!' Met tegenzin sluit Simone de deur en gaat dan tegenover hem staan.

'Ik wil dat je me vertrouwt, dus haal alsjeblieft die ca...' Harold laat haar niet uitspreken, omdat hij haar vastpakt en innig begint te zoenen. Simone stribbelt tegen, sluit haar ogen en zegt tegen zichzelf: ik hoop dat ik nu een berichtje krijg!

Ze klemt haar kaken op elkaar als hij haar op schoot trekt en haar borsten begint te betasten. Het liefst slaat ze hem op zijn smoel, maar de boodschap op het wc-papier geeft haar moed.

'Toe, geef nu een beetje mee, als je wilt dat de camera's weggehaald moeten worden, wil ik dat je mij verwent. Je bent mijn vrouw en ik heb recht op dat je mij in alle gemakken voorziet!' Harold begint zijn broek los te knopen als Simone zichzelf probeert te beheersen.

'Nee!' roepen haar gedachten tegen haar. Maar als Harold haar hoofd pakt en naar beneden beweegt, raakt Simone in paniek als ze zijn harde lid ziet.

'Niet hier op het werk!' zegt ze vastberaden en probeert op te staan, maar Harold houdt haar tegen. 'Niet zo snel weggaan, je moet...' hij zwijgt omdat ineens de deur open gaat en Olivia binnenstapt.

'Oh, neem me niet kwalijk, ik dacht dat je alleen was. Ik kom zo wel weer even terug.'

'Wat kwam je doen?' vraagt Harold, die Simone bij hem op schoot trekt, zodat zijn stijve bedekt is. Simone laat zich met een plof op zijn schoot vallen en voelt zijn ballen verschuiven. Aan zijn gezicht kan ze zien dat het een pijnlijke beweging was, maar tegenover Olivia vertrekt hij geen spier.

'Ik heb hier een paar brieven die ondertekend moeten worden, in verband met het bedrijf en de afspraken die we gemaakt hebben.'

Simone buigt naar voren om een pen te pakken, voelt onder haar zijn geslachtdelen verschieten en gaat weer rechtop zitten.

'Hier heb je een pen!' zegt ze met een vinnig gezicht. Zonder een krimp te geven, pakt hij de pen en Simone tilt bladzij voor bladzij omhoog, zodat Harold de brieven kan ondertekenen. Als Olivia met de documenten en duizendmaal excuses wegloopt, pakt Harold Simone beet en zegt: 'Je houd dus wel van spelletjes! Kom hier, ga op je knietjes zitten en neem me!' Simone zakt van zijn schoot naar beneden en springt dan snel op, loopt naar de deur en zegt: 'Vanavond, niet hier op het werk!' Ze loopt met snelle pas weg en gaat naar haar collega's die in een kring om Olivia staan. Maar als ze Simone zien gaat iedereen terug naar zijn werkplek.

'Wat is er?' vraagt ze aan Olivia, maar die zegt niets en loopt weg. Verbouwereerd loopt Simone naar de pc, klikt in het systeem, en leest haar boodschap nog een keer als ze de twaalf stellingen controleert. "Ik-word-gechanteerd-H-is-een-moordenaar-en-heeft-mij-verkracht-help."

Dan draait ze zich met een ruk om, als ze met een hoop kabaal de politie en andere mensen het bedrijf ziet binnenstormen. Simone's hart staat een moment stil van angst, en als Olivia naast haar komt staan, hoort ze in eerste instantie niet wat ze zegt.

'Roep nu deze order op!' zegt Olivia voor de tweede keer, en overhandigt haar een papiertje. Niet-begrijpend draait Simone zich om en tikt de code, die ze leest, in en de robot begint te bewegen. Ze kijkt vreemd op omdat er geen bak naar haar toekomt en klikt op het grafiek van de stellingen. Daar verschijnt langzaam een boodschap. Simone klikt langs de twaalf stellingen en leest dan: "Het-bewijs-dat-Harold-een-moordenaar-is-zit-in de-lege-bak."

Ze draait zich om, omdat een man aan haar vraagt: 'Bent u Simone Rieks?'

'Ja, dat ben ik,' zegt ze met bevende stem.

'Heeft u deze boodschap geschreven?' en hij houdt een iPad voor haar, waarop ze leest: "Ik-word-gechanteerd-H-is-een-moordenaar-en-heeft-mij-verkracht-help."

'Dat klopt,' en ze slikt een brok in haar keel weg. 'Dat heb ik geschreven.' Dan draait ze zich om en zegt: 'George heeft dit bericht achtergelaten.' Ze klikt op de eerste stelling en vervolgens de andere elf, en zegt steeds duidelijk wat er staat.

'En waar is die lege bak?' vraagt de man, en kijkt haar serieus aan.

'George, welke bak is het?' Maar George haalt zijn schouders op en zegt:' Ik weet van niets, ik zat ziek thuis.'

'Maar..., je schreef mij berichten en...' ze stopt en kijkt angstig in de ogen van Harold.

'Wat heeft ze nu weer gedaan, mijn vrouwtje?' Hij kijkt haar glimlachend aan en op zijn gezicht staat te lezen: Je weet dat de bewijzen tegen je zijn, ik heb een mooie film van je gemaakt. De keuze is aan jou!

Ze blijft roerloos staan, alles flitst aan haar voorbij, was het dan toch Harold die alles in scene heeft gezet om haar klem te zetten? Ze denkt weer aan alle berichtjes die geschreven waren op het wc-papier en... ze draait zich heel langzaam om.

'We zullen zien wie hier de waarheid spreekt.' zegt ze vastberaden, klikt op het scherm van de grafieken en vindt dan in het systeem één lege bak staan te midden van een volle stelling. Ze geeft het commando en iedereen houdt zijn adem in totdat de bak voor Simone stilstaat.

Ze tilt het deksel eraf en kijkt met angst naar de materialen die erin liggen.

'Niet aanraken!' zegt de politieagent. Simone kijkt naar Harold en zegt hardop: 'Jij hebt André vermoord, je chanteert mij met, als ik niet met je trouw dan ontsla je iedereen in dit bedrijf, je heb mij verkracht vanaf dag één dat mijn man overleden is, ik haat je, vuile moordenaar!'

Iedereen kijkt geschokt naar Simone en zij kijkt witheet  naar Harold, die geen spier vertrekt en naar haar glimlacht.

'Ik heb je de keuze gegeven, maar blijkbaar wil je mijn bedrijf niet. Je weet de consequentie en dat alle bewijzen tegen je zullen zijn!' terwijl hij haar een knipoog geeft.

'U zegt mìjn bedrijf, maar bent u Harold van Wezen?' vraagt de agent, die een document in zijn handen houdt.

'Ja, ik heb het bedrijf vorige maand gekocht en..'

'Het bedrijf is van mij!' zegt Olivia plotseling. 'Ik heb het een uur geleden teruggekocht,' en ze loopt naar Simone toe.

'Toen jij met je moeder stond te praten, hoorde ik toevallig dat gesprek en ik keek er vreemd van op dat je het over een huisje had in het Zwarte Woud, terwijl jullie een huisje in Bremerhaven hebben, en dat je kinderen hooikoorts hebben was ook niet waar, want je man had hooikoorts. Ik wilde je daarover spreken en zag dat, overal waar je was, Harold ook steeds om je heen liep. Ik ben naar het werk gegaan, heb in de systemen gekeken en vond de geblokkeerde bakken met geld. Maar ik vond ook documenten over meneer Van Wezen en vermoedde dat je in gevaar was. Om er zeker van te zijn liet ik een bericht achter in de wc en in het systeem. Ik heb vanmorgen George ingelicht en hij heeft vanuit zijn huis de pc van Harold gehackt. Hij heeft alle camerabeelden die Harold had gemonteerd in jouw nadeel, laten vernietigen. George heeft ook de originele beelden weten terug te halen en alles ligt in die bak.' Simone kijkt verbijsterd naar Olivia, zij was het die geholpen had, en niet George. Nu viel het kwartje, dat ze Harold bezig moest houden. Alsof Olivia haar gedachten kan lezen, vervolgt ze: 'George had mij gebeld om te zeggen dat Harold jou had verkracht, ik ben toen snel naar mijn advocaat gereden om een koopakte te laten maken. Toen ik zogenaamd onverwachts binnenkwam, wist ik wat Harold met je van plan was geweest. Dat was natuurlijk het ideale moment om hem de overdracht te laten ondertekenen. Het ging me een stuk gemakkelijker af nadat, zonder dat je het wist, hem een pen gaf.'

Twee agenten nemen Harold met handboeien om mee, die lachend tegen Simone zegt: 'Ik kom je halen, je bent mijn vrouw!'

'Wacht!' roept Simone naar de agenten. Ze loopt op hem af en zegt: 'Ik ben je vrouw niet!' en ze geeft hem zo'n harde schop tussen zijn benen, dat hij op zijn knieën valt, dan loopt ze naar Olivia toe, die haar teder omarmt.

 

Sylvia