De zon zakt langzaam in zee,

de wereld gaat weer rusten en ik rust mee.

Ik lig in mijn bed naar het plafond te staren,

mijn gedachten laat ik even bedaren.

Jij maakte mij gelukkig, het was een geweldige tijd,

die gevoelens voor jou, heerlijk, nee, ik heb geen spijt.

Nu ben je weg en dit keer voorgoed,

weet dat mijn hart langzaam leegbloedt.

Met hart en ziel hield ik van jou,

maar de tijd is gekomen, je zet mij in de kou.

Langzaam sterft er iets in mij, maar ik ga door met mijn leven,

want als je mij echt had gekend, had je die ander geen kans gegeven.

Sylvia