Wát wil hij?

Het is half acht in de ochtend als ik de loopband aanzet in het sportzaaltje van de therapeut. De weg is nog lang na de dubbele nekhernia, want ik moet mijn evenwicht weer terugvinden. De neuroloog zei dat ik lichte gym moest gaan doen, dus voordat de therapeut me losmasseert, loop, fiets, en doe ik oefeningen om me op te warmen. Mijn iPod staat al voluit aan en het ritme van de muziek tintelt de zin om te beginnen! Ik zoek het juiste loopritme, en met een diepe zucht maar met een glimlach op mijn gezicht, begin ik te lopen. Na vijf minuten zet ik de band op iets sneller en nietsvermoedend zing ik met Queen mee, denkend dat ik daar alleen ben! Dan ineens hoor ik iemand achter me, maar ik kan niet omkijken vanwege de stijfheid van de nek. Via spiegels, die hier en daar geplaatst zijn, probeer ik rond te kijken. Iemand in een shirtje en een korte broek is op de buikspierbank bezig en zegt ineens: ‘Zing rustig verder hoor, Queen is ook mijn lievelingsmuziek!’ Ik schaam me rot want ik kan niet zingen, dus zachtjes neuriënd ga ik maar verder en kijk naar de minuten die langzaam voorbij gaan! Als de loopband aangeeft dat ik klaar ben, pak ik mijn handdoek en veeg het zweet van mijn gezicht, terwijl ik van de band afstap draai ik me om naar de persoon die ook aan het sporten was. Ik schrik me rot als hij nog geen meter achter me staat, en ik hem herken.

‘Goedemorgen dokter L…,’ zeg ik, en kan het woord Love nog net inhouden. ‘U bent vroeg!’

‘Ja, als ik in deze studio werk, begin ik de dag met sport! Maar ik heb weinig gedaan omdat ik naar u zat te kijken!’ Ik voel mijn wangen gloeien, én van de vijftien minuten lopen én van die opmerking!

‘Oh…,’ weet ik verbaasd uit mijn mond te krijgen.

‘Ik wil u vragen of u weer op de loopband wil gaan lopen maar nu in uw ondergoed!’ Wát wil hij? Ik in mijn ondergoed?

‘Ik zal u uitleggen waarom,’ begint hij rustig, als hij mijn verschrikte gezicht ziet. Ik heb meerdere problemen gezien als u zich beweegt, we weten dat u een hele slechte rug heeft, en misschien wil ik u weer opereren want ik denk te weten wat het probleem is!’ Goed dat hij het probleem ontdekt heeft, maar in mijn ondergoed! denk ik weer.

‘Eh…, dokter, ik ben er niet op gekleed om in mijn beha en onderbroekje te lopen,’ zeg ik zachtjes, met een rood hoofd.

‘Er is niemand hier en ik zie vaker mensen in hun ondergoed, het is maar voor één minuut, meer heb ik niet nodig!’ Aarzelend trek ik mijn shirtje en trainingsbroek uit, en stap op de loopband. De dokter, die gelukkig voor me is gaan staan, regelt de snelheid, doet een stap naar achteren en bestudeert mijn loop. Dan loopt hij om me heen en bekijkt me van achteren. Ik kan wel door de grond zakken, met mijn ogen dicht en m’n lippen op elkaar geperst denk ik: daar loop ik dan in mijn zwarte beha en tanga, wat een vertoning! Ik hoor de dokter met iemand praten, en als ik die stem herken denk ik: Ook dat nog, mijn therapeut staat er ook bij! Als ik van de arts mag stoppen en ik mezelf aankleed, overlegt hij iets met mijn therapeut, en daarna lopen we gezamenlijk naar een cabine, waar ik op een bank ga liggen!

De arts praat in medische termen verder met de therapeut en zegt dan tegen mij: ‘Volgende week wil ik u graag terugzien met alle medische uitslagen, dan bespreken we alles. Alex masseert nu uw rug.’ Ik til mijn hoofd op en groet de dokter die, in zijn korte broek en shirtje, weer terug loopt naar het sportzaaltje. Met een diepe zucht geef ik me over aan de handen van de therapeut, en probeer te relaxen.

‘Au!’ zeg ik luid, ‘dat is een gevoelige plek!’

‘Ik zal het iets voorzichtiger doen,’ antwoordt Alex. Maar dat zachtjes doen voelt absoluut niet zo aan! Hij masseert en kneedt de spieren die al maanden weinig in beweging zijn geweest. Met de tanden op elkaar geklemd en met mijn ogen dicht probeer ik de pijnen te laten verdwijnen, en laat opgelucht, na twintig minuten, een diepe zucht omdat hij klaar is. Dan pakt hij een handdoek, die hij over mijn hoofd legt, een rode lamp, en zet die op mijn rug aan!

‘Blijf zo maar even tien minuten liggen en relaxt u!’ en hij loopt weg. Daar lig ik dan, met een handdoek over mijn hoofd, een rug en nek beurs gemasseerd, en onder een rode lamp! Een liedje van André schiet me te binnen, als ik aan alles terug denk!

Als de wekker de volgende ochtend gaat, en ik mezelf probeer om te draaien, is het net alsof er een olifant op mijn rug zit, gebroken sta ik op, en denk: Wie zegt dat massage lekker is, die…!

Sylvia