Wie verwarmt het bed

Ze kijkt verbaasd in zijn blauwe ogen, als ze met de sleutel in haar hand staat en Jacco in de deuropening verschijnt.

‘Ik zag je aan komen lopen!’ zegt hij, met een vreemde trek op zijn gezicht.

‘Ik heb toch de sleutel, je hoeft voor mij niet op te staan hoor,’ zegt ze met een guitige blik. Ze kust hem vluchtig op zijn wang en al pratend loopt ze door naar binnen. ‘Je blijft na al die jaren nog steeds een galante man!’ Marja trekt haar jas uit en gooit die nonchalant op een fauteuil.

‘Ik had je gisteravond nog gewhatsappt, maar je lag zeker vroeg op bed?’ en ze ploft lekker relaxed neer op de bank.

‘Ja, ik eh…,’ begint Jacco, ‘ik had…,’

‘Zal ik even koffie maken?’ zegt Marja, terwijl ze opspringt. ‘Volgens mij kan je dat wel gebruiken, je hebt gisteren zeker een flesje wijn gedronken en nu last van een zwaar hoofd hè!’ Ze loopt langs Jacco en woelt even door zijn ongekamde haren.

‘Hmm,’ denkt ze fronsend. Hij loopt er nooit zo bij, alleen als hij ziek is. Ze draait zich abrupt om en kijkt hem aan.

‘Ben je ziek?’ en ze voelt aan zijn voorhoofd.

‘Nee, ik ben niet ziek, maar het was gisteren erg laat geworden, en ik ben net op.’ Marja kijkt op zijn klok aan de muur en zegt verbaasd: ‘Het is half twaalf! Hoezo was het laat, kreeg je visite?’

‘Ja, en we hebben gezellig zitten kletsen onder het genot van een wijntje.’

‘Gezellig! En je dacht niet aan mij, dat ik helemaal alleen thuis zat en misschien ook wel een wijntje wilde!’ grinnikt ze, terwijl ze een pruilmondje trekt. ‘Of had je soms een vrouw op visite?’ Iets knaagt aan haar omdat Jacco haar zo vreemd aan blijft kijken. Ze kent hem al meer dan dertig jaar, waardoor woorden vaak niet eens nodig zijn, een blik zegt genoeg! Marja denkt ineens aan wat hun gezamenlijke vrienden altijd zeiden. Dat jullie geen koppel zijn, jullie kennen elkaar door en door! Ze lachte daar altijd om, keek dan met een scheef hoofd naar Jacco en zei: ‘Met hem? hmm…, nee!’ Maar van binnen voelde ze dat ze loog.

Als hij haar antwoord geeft laat ze zich met een harde plof op de bank vallen.

‘Ja,’ begint hij zachtjes, ‘ik was gisteren met een vrouw, die ik ontmoet heb in de supermarkt. Het was gezellig en we hebben veel dingen gemeen.’ De woorden “veel dingen gemeen” komen als een dolksteek over, maar Marja vertrekt geen spier.

‘Ik wilde je het steeds zeggen, maar ik was te verlegen om je onder ogen te komen.’ Jacco blijft haar aankijken en voelt dat zijn maag draait, en dat komt niet door de alcohol van gisteren.

Marja staart naar de twee lege wijnglazen, die haar nu pas opvallen, en ze ziet zichzelf weer met Jacco lopen op het strand. Uren kletsend over van alles, af en toe hand in hand, en toen het gesprek serieus werd liepen ze gearmd door het rulle zand. Terwijl ze zittend naar de ondergaande zon keken, had Marja haar hoofd op zijn schouder gelegd en voelde zich goed. Jacco draaide zich toen om en ze keken elkaar vol passie aan. Hunkerend naar elkaar begonnen ze ineens te zoenen, de liefde die er altijd had gezeten bloeide op. Snel wilden ze naar huis om hun wederzijdse gevoelens te tonen, maar omdat het al donker was konden ze de uitgang niet vinden. Verdwaald liepen ze van links naar rechts en weer terug, tot ze na een lange tijd de strandopgang weer hadden gevonden, die haar weer tot het heden bracht. Dit kan en mag niet, hield Marja zich voor, ook al zijn we beiden vrijgezel!

Marja kijkt nog steeds zonder emotie naar Jacco terwijl haar hart schreeuwt om zijn liefde, maar haar hoofd durft het niet aan.

‘Ben je boos?’ vraagt hij uiteindelijk, omdat Marja nog steeds zwijgt.

‘Waarom heb je niet gezegd dat je een relatie wil, we hadden vorige maand nog zo’n intiem gesprek gehad op het strand, toen kon je het toch zeggen!’ Nog ontdaan van de schok vraagt ze: ‘Maar betekende het dan niets, wat je me verteld had?’ Ze kijken elkaar stilzwijgend aan, na een tijdje schraapt Jacco zijn keel, gaat naast haar zitten en pakt voorzichtig haar hand.

‘Ik geef echt heel veel om jou, mijn hele leven droom ik van jij en ik samen. Maar jij durft het niet aan omdat we al zo lang vrienden zijn, en je die vriendschap niet op het spel wil zetten. Ik wil onze vriendschap zeker niet verbreken, maar ik wil iemand die ook mijn bed verwarmt.’

‘Dat wil ik ook,’ mompelt Marja zachtjes. Haar lichaam wordt ineens erg warm, terwijl haar hoofd nee roept. Dan pakt Jacco met beide handen haar gezicht vast en plant een innige kus op haar lippen, twijfelend beantwoordt ze die kus en als ze zijn lippen van elkaar voelt gaan, en zijn tong de hare zoekt, valt het laatste puzzelstukje op zijn plek. Ze kust hem terug, eerst voorzichtig, op zoek naar zijn ritme, dan wild, en ze voelt dat ze hem wil, nu…

Als ze voldaan naast elkaar op het bed liggen, draait Marja zich ineens op haar zij en kijkt hem glimlachend aan.

‘Lach je me uit?’ vraagt Jacco haar pesterig.

‘Zo ziet pas geneukt haar er dus uit! Ik vroeg mezelf al af hoe dat eruit zou zien nadat ik dat woord had gelezen in 50 tinten!’ grinnikt ze nu hardop.

‘Jij met je rare boeken!’

‘Oké, we zitten met heel veel dingen op dezelfde golflengte, maar niet qua boeken!’ Marja kust hem plagerig op zijn wang en zegt: ‘Ik ga naar huis, mijn kat eten geven.’

‘Kom je daarna weer terug?’ vraagt Jacco verlegen.

‘Je wilt toch iemand die je bed verwarmt!’ en ze lacht hem uitdagend toe, terwijl ze zijn slaapkamer uitloopt en al lachend zegt: ‘Zorg maar voor ijsklontjes, want ik zal je vanavond laten zweten!’

Ze pakt haar jas, loopt met een glimlach naar de deur, trekt de voordeur achter zich dicht, en blijft dan versteend staan als de woorden, pas geneukt haar, door haar hoofd dwalen.

‘Zijn haar zat vanochtend flink door de war,’ zegt ze fronsend tegen zichzelf, ‘hij zal toch niet met die vrouw…’

Sylvia