Haar blonde liefde

Kotsend hing Anita boven de wc en ze dacht: hoelang gaat het hier nog mee door. Ik spuug nu al twee maanden; ‘s ochtends bij het opstaan, wanneer ik sta te koken, en als ik de kattenbak verschoon draait mijn maag.

De arts had haar verteld dat ze een grote infectie had opgelopen, toen ze in haar thuisland was, in India. Maar volgens haar moest dat nu toch wel over zijn!

Ze staart naar naar haar rode kater, die in de vensterbank zit te genieten van het zonnetje.

Als een zoutzak zit ze op de bank, met de laptop op haar knieën, echt zin om te werken heeft ze niet.

‘En nu ga je aan het werk!’ zegt ze hardop tegen zichzelf. ‘Het Nationale Park in India wacht op antwoord!’ Anita opent verschillende documenten en leest nog even de laatste nieuwtjes door voordat ze begint te schrijven, maar dwaalt al snel af met haar gedachten, naar haar huis in Uttarakhand. Ondanks dat ze gestudeerd had in dieren in het wild, lag haar hart toch meer bij bergbloemen en weidelandschappen, waar ze urenlang verbleef.

Anita, een mooie jonge vrouw van zesentwintig jaar, zwart haar dat in een vlecht tot ver over haar rug hing, had een getinte huid, maar opvallend felblauwe ogen! Als kind woonde ze samen met haar oma, die dezelfde kleur ogen had, omdat haar ouders heen en weer pendelden tussen Nederland en India. Ze werken beiden in het park waar Anita nu ook werkt, en zijn vaak in Nederland om met dierenparken over uitwisselingsprojecten te praten. Dat Anita opgroeide met wilde dieren was voor haar heel normaal!

Ze kijkt even op naar haar kat die zachtjes tegen de vogeltjes buiten zit te brabbelen. Glimlachend denkt ze aan de kleine sneeuwluipaard, die ze had gevonden toen ze foto’s maakte van een blauwe weidebloem. Hij lag rillend naast zijn dode moeder en had honger. Ze had hem meegenomen naar huis en samen met haar omie, zoals ze haar oma noemt, verzorgd. Al snel was hij opgeknapt en speelde hij met Anita, die daardoor vaak rode krassen van zijn nagels op haar lichaam had staan! Ze had hem Nanni genoemd, die zijn roofdiereninstinct uitte door naar vogels te gluren en daarbij rare brabbelgeluidjes te maken, net als haar rode rover!

Anita schrikt op als haar laptop verkondigt dat er een mail is binnengekomen. Ze opent hem en als ze leest van wie het is verschijnt er een glimlach van oor tot oor.

‘Raoul,’ zegt ze verlegen, en de vlinders dansen in haar buik, samen met de misselijkheid!

‘Hoe is het met je?’ leest ze zichzelf voor, ‘Ik hoop dat je je beter voelt, doet je arm nog veel pijn?’ Anita kijkt even naar het verse litteken dat ze op haar bovenarm heeft staan. Een stommiteit die ze vaak maakte, want hoe vaak zeiden haar ouders, maar vooral omie haar niet, dat wilde dieren ook echt wild zijn! Maar ja, ze wilde indruk maken op Raoul.

Anita zat in een uitwisselproject voor studenten en mocht in Nederland studeren, ze logeerde bij Raoul’s  zijn ouders, terwijl hij bij haar omie sliep. Ze glimlacht weer bij de gedachte hoe verbaasd ze naar de foto had gekeken die aan de muur hing. Een blonde jongen! Stiekem was ze verliefd op hem geworden, en ondanks dat ze elkaar veel mailden, zagen ze elkaar nooit! Want als zij naar India ging, ging hij ook weer op dezelfde dag naar huis. Zelfs na hun studie ging het gewoon door, omdat ze beiden voor het Nationale Park gingen werken.

Tot drie maanden geleden, toen kon Anita niet naar Nederland, omdat omie ziek was, maar Raoul kwam wel naar India.

De vriendschap tussen hen groeide met de dag, en ze nam hem vaak mee naar buitengewoon mooie plaatsen.

‘Kijk daar!’ fluisterde Anita op een zwoele vrijdagavond, en beiden zakten door de knieën. Voor hen in de bergweide lag een prachtige sneeuwluipaard te loeren naar vogels. Anita keek naar zijn kop en herkende meteen de grote zwarte vlek.

‘Nanni!’ riep ze luid. Het beest draaide zich toen abrupt om en sprong op haar, terwijl Anita zijn scherpe tanden in haar bovenarm voelde. Raoul zat in angst toe te kijken, hoe het volwassen dier haar nu op een brute wijze begroette. Anita, die niet bang was, pakte zijn kop met beide handen en schudde deze snel heen en weer, iets wat ze altijd deed toen hij nog klein was en haar spelenderwijs pijn deed. Het dier schrok en even keken ze elkaar diep aan, toen rende hij weg, terwijl Anita flauwviel. Met grote stappen liep Raoul met Anita in zijn armen naar het huis van omie, terwijl hij tegen haar praatte.

‘Meissie, houdt moed, je bent bijna thuis, ik wil je niet verliezen…’

Omie zag het tweetal aankomen, vermoedde al dat er iets mis was en had de dokter gebeld.

Als Anita weer bij haar positieven komt, ligt ze in bed. Ze doezelt nog wat tussen slapen en ontwaken. De dokter had haar een slaapmiddel gegeven, zodat ze de pijn niet zo voelde, maar die ene kus deed Anita terugkeren naar haar diepe gevoelens voor hem. Haar blonde grote liefde…

Zachtjes werd er op haar deur geklopt en Raoul stapte aarzelend binnen.

‘Hoi meissie, je liet me schrikken!’ Hij liep naar haar bed, ging zachtjes naast haar zitten en keek haar diep aan.

Anita glundert bij die gedachte, gooit dan ineens haar laptop op de bank en rent naar de wc. Als ze terugkomt zegt ze tegen haar kat:

‘Ik ga naar bed!’ Ze stapt met een groot vraagteken haar slaapkamer binnen.

Dan…, de volgende ochtend kijkt ze gespannen naar haar zwangerschapstest. Twee roze strepen. ‘Ik ben zwanger!’ roept ze uit. ‘Niks infectie!’

En ze rent weer naar de wc.

Sylvia